Ευρυδίκη: «Ακούγαμε τις σειρήνες και τρέχαμε αμέσως να κρυφτούμε κάτω από κρεβάτια και τραπέζια» 

Συγκλονίζει η Κύπρια τραγουδίστρια για τις μνήμες από την εισβολή.

Η Ευρυδίκη φιλοξενήθηκε στο podcast των Rainbow Mermaids, όπου κατά τη διάρκεια της συνέντευξης αναφέρθηκε στις μνήμες που έχει για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, καθώς ήταν τότε 6 ετών.

«Ο πόλεμος έγινε το 1974, εγώ ήμουν 6 χρονών. Ήμουν μικρούλα αλλά σε ηλικία που να μπορώ να θυμάμαι πάρα πολύ έντονα. Είναι για μένα όλο αυτό μία ανοιχτή πληγή. Έχουν περάσει 51 χρόνια από την εισβολή και για εμένα είναι σαν να μην έχει περάσει μια μέρα, σε σχέση με το πόσο έντονο είναι μέσα μου. Το λέω και νιώθω μία ταραχή. το στομάχι μου δένεται κόμπος, γιατί πέρα από όλα αυτά που περάσαμε και την αδικία που έχει υποστεί ο κυπριακός ελληνισμός και διαρκεί μέχρι και σήμερα, βλέπουμε ότι δεν υπάρχει, όχι μόνο υποστήριξη, αλλά και τη στάση της Τουρκίας. Λέω ότι δεν πρόκειται να λυθεί ποτέ το Κυπριακό, δεν πρόκειται να πάμε στα σπίτια μας. Υπάρχουν 200.000 πρόσφυγες που, ναι μεν έχτισαν ξανά τη ζωή τους -και αυτό είναι το υπέροχο με το πόσο δυνατός είναι αυτός το ο λαός και με πόσο σθένος στάθηκαν στα πόδια τους και τα κατάφεραν και μπράβο τους- αλλά υπάρχουν 200.000 πρόσφυγες, 4.000 χιλιάδες νεκροί, πάνω από 1900 αγνοούμενοι. Μέχρι και σήμερα γίνονται ταυτοποιήσεις νεκρών μέσα από ομαδικούς τάφους, που ανακαλύπτονται ανά διαστήματα, χωρίς όμως στη βοήθεια της Τουρκίας.

Εγώ ήμουν 6 χρονών αλλά από πιο μικρή ηλικία ένωσα και εγώ και η αδερφή μου ότι υπήρχε πρόβλημα. Υπήρχε το κλίμα αυτό. Ο μπαμπάς μου είναι από τα κατεχόμενα από την επαρχία Κερύνειας και όλη του οικογένεια έμενε εκεί, άρα τα Σαββατοκύριακά πριν τον πόλεμο τα μοιράζαμε ανάμεσα στην Κερύνεια και την Λεμεσό, που ήταν η οικογένεια της μαμάς μου. Όταν πηγαίναμε στην Κερύνεια θυμάμαι να πηγαίνουμε κομβόι και μπροστά και στο τέλος να υπάρχει αυτοκίνητο των Ηνωμένων Εθνών. Αυτό, γιατί περνούσαμε μέσα από Τουρκοκυπριακοί θύλακες και υπήρχε κίνδυνος. Μικρά δεν καταλαβαίναμε, αλλά θυμάμαι τη μαμά και τον μπαμπά μου να μας λένε: Ήσυχα τώρα, περνάμε από επικίνδυνη περιοχή, μην κάνετε φασαρία, μην κοιτάτε έξω.

Με το που ξεκίνησε το πραξικόπημα φύγαμε, μας πήραν οι γονείς μου και πήγαμε στη Λεμεσό από τη Λευκωσία όπου μέναμε. Υπήρχε μεγάλος και έντονος φόβος, ακούγαμε ότι έρχονταν οι Τούρκοι. Φύγαμε από τη Λευκωσία και πήγαμε στη Λεμεσό στους παππούδες. Το σπίτι στη Λεμεσό ήταν πολύ μικρό αλλά σε ένα μεγάλο χωράφι και εκεί υπήρχε μία κληματαριά. Εκεί έφτασαν οι συγγενείς του πατέρα μου από τα Κατεχόμενα.

Όταν ξεκίνησε η εισβολή μαζευτήκαμε όλοι, βάλαμε στρώματα κάτω απ την κληματαριά και κοιμόμασταν όλοι εκεί. Το πραξικόπημα έγινε 15 Ιουλίου, στις 20 Ιουλίου η πρώτη εισβολή και στις 14 Αυγούστου ξεκίνησε η δεύτερη εισβολή. Εκεί μαζευτήκαμε όλοι. Τα παιδιά ό,τι κι αν συμβαίνει έχουν μια ανεμελιά. Τη μέρα παίζαμε αλλά την ίδια στιγμή ακούγαμε τις σειρήνες που ειδοποιούσαν ότι μπορεί να γίνει βομβαρδισμός και τρέχαμε αμέσως να κρυφτούμε κάτω από κρεβάτια και τραπέζια. Υπήρχε αμέσως μια μεταμόρφωση. Από τα ανέμελα παιδάκια, ξαφνικά γινόμασταν τα φοβισμένα παιδιά. Ακούγαμε βέβαια και τη συζητήσεις των μεγάλων στην οικογένεια, είχαμε άντρες που είχαν πάει στον πόλεμο.

Θεωρώ πως αυτό το θέμα το έχουμε ξεχάσει, έχουμε συνηθίσει. Πηγαίνω στην Κύπρο και βλέπω την τεράστια σημαία του Ψευδοκράτους και πραγματικά τρελαίνομαι, εξοργίζομαι. Λέω δεν γίνεται, έχουμε συνηθίσει να ζούμε με αυτό, να πηγαίνουμε στα Κατεχόμενα να κάνουμε διακοπές, να τρώμε στα εστιατόρια και να τους πληρώνουμε, να παίζουμε στα καζίνο... Δεν μπορώ να το διανοηθώ αυτό, με τρελαίνει. Για αυτό λέω ότι πέρα από τη στάση της Τουρκίας, που είναι σαν να πηγαίνουμε σε ένα αδιέξοδο, είμαστε και εμείς που το αφήσαμε πίσω. Δεν μπορώ να κατηγορήσω τα νέα παιδιά που δεν μαθαίνουν, φταίμε εμείς που δεν μιλάμε. Έχουμε σταματήσει να μιλάμε για αυτό, δεν υπάρχουν πια οι ταμπέλες στους δρόμους με τον 'ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ', δεν υπάρχει πουθενά στην Κύπρο 'ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ', το ξεχάσαμε. Είναι σαν να θέλουμε να αλλάξουμε οι ίδιοι την ιστορία μας, για να θέλουμε να το κάνουμε πιο εύκολο», εξομολογήθηκε. Δείτε το βίντεο (18.00):