Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες όλοι λίγο πολύ κάνουμε τον απολογισμό μας για το έτος που φεύγει. Σαν παιδί κι εγώ λοιπόν, έκανα από μέσα μου και αθόρυβα το rewind μου στη χρονιά που ετοιμάζεται σε μερικές ώρες να μας εγκαταλείψει.

Έχω συναντήσει δύο μερίδες ανθρώπων, όσον αφορά στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τις γιορτές. Στη μία συμπεριλαμβάνομαι κι εγώ. Είναι εκείνοι που μην δουν λαμπάκι στο δρόμο, κι ας είναι ο φωτεινός σηματοδότης βρε παιδί μου, θα χαρούν, θα νιώσουν έτσι μία ευφορία και θα κάνουν σαν μικρά παιδιά στο άκουσμα του Ρούντολφ.

Στην άλλη κατηγορία κατατάσσω εκείνους που δεν πάει να είναι τα πάντα γύρω τους τίγκα στο στολίδι και στο στρας, δεν τους καίγεται καρφί. Όσο για την πρωτοχρονιά. Ντάξει, δεν έγινε και τίποτα. Απλά είναι μία καινούργια μέρα, όπως και η κάθε μέρα που ξημερώνει κάθε πρωί. Τόσο ρεαλισμό δεν τον αντέχει το είναι μου!

Η αλήθεια είναι πως όσο μεγαλώνουμε (πόσο… δεν λέμε) οι γιορτές δεν έχουν την ίδια μαγεία όπως όταν ήμαστε μικρότεροι. Η ρουτίνα και η καθημερινότητα δεν μας αφήνουν  να το νιώσουμε εντελώς. Αλλά αν ανήκεις στην πρώτη κατηγορία, ένα τσακ πιο αισιόδοξος/η θα  νιώσεις.

Κι έκανα, που λες, τον απολογισμό μου και εξεπλάγην λιγάκι με το πόσα πολλά πράγματα μπορούν  να χωρέσουν σε 365 ημέρες. Έγιναν πολλές αλλαγές στη ζωή μου, προστέθηκαν και αφαιρέθηκαν άτομα. Προστέθηκαν εμπειρίες. Προστέθηκαν ασχολίες. Προστέθηκαν κιλά (έτσι για να λέμε και την αλήθεια). Δεν θυμάμαι ποιους στόχους είχα βάλει πέρυσι τέτοιες μέρες για την καινούργια χρονιά και για να μην τους θυμάμαι, μάλλον απέτυχα να τους πραγματοποιήσω.

Οι καινούργιες χρονιές δεν είναι στόχοι για να τους ρίχνουμε βελάκια. Αλλά για να τις ζούμε. Σε 365 ημέρες μπορεί να έρθουν τα πάνω κάτω. Φροντίστε να περνάτε καλά και στα ύψη και στα βάθη.

Τα λέμε… του χρόνου!
xx

p.s. Ευχαριστώ την αρχισυντάκτριά μου, Νίκη Βρυωνίδου, για τη βοήθεια στη φωτογραφία! You are the best!