"Έγινα ο άνθρωπος που εκείνη είχε ανάγκη – τολμηρή, δυνατή, ατρόμητη".
Τα 28α γενέθλιά της γιόρταζε στις 25 Μαΐου, η Σοφία Χατζηπαντελή.
Το γνωστό μοντέλο με καταγωγή από την Κύπρο, με αφορμή τα φετινά της γενέθλια, θέλησε να προχωρήσει σε μια προσωπική εξομολόγηση, φροντίζοντας μάλιστα να μοιραστεί με τους ακόλουθούς της ένα σπάνιο στιγμιότυπο από την παιδική της ηλικία.
Αρχικά στο κείμενο που δημοσίευσε μέσα από τα stories της στο instagram, η Σοφία Χατζηπαντελή, αναφέρει τα εξής:«Δεν ξέρω γιατί κάθε φορά που σκέφτομαι τη μικρή εκδοχή του εαυτού μου, κάτι μέσα μου ραγίζει. Ίσως επειδή θυμάμαι πόσο πολύ λαχταρούσε την αγάπη – πόσο πάλευε απλά για να νιώσει πως ήταν αρκετή. Πίστευε ότι αν έμενε μικρή, αν δεν έκανε θόρυβο ή δεν καταλάμβανε χώρο, ίσως τότε θα ήταν ασφαλής απλώς όντας ο εαυτός της.Δεν αντέδρασε – όχι γιατί δεν ήθελε, αλλά γιατί φοβόταν. Φοβόταν πως αν μιλούσε, τα πράγματα θα γίνονταν χειρότερα. Και συνήθως έτσι γίνονταν. Οπότε χαμογελούσε μέσα στον πόνο, μέσα στις λέξεις και στις πληγές που κανένα παιδί δεν θα έπρεπε να κουβαλά. Το χειρότερο; Το έβλεπαν. Το άκουγαν. Το προκαλούσαν. Και πάλι – δεν έκαναν τίποτα.Τώρα τη βλέπω. Πραγματικά τη βλέπω. Και πονάω – αλλά ταυτόχρονα δυναμώνω. Γιατί ξέρω ακριβώς τι είχε ανάγκη. Και ξέρω πως δεν το πήρε ποτέ. Αλλά δεν θα αφήσω τον κόσμο να την αγνοήσει ξανά.Κάθε φορά που υψώνω τη φωνή μου, κάθε φορά που καταλαμβάνω χώρο χωρίς να απολογούμαι, κάθε φορά που επιλέγω εμένα – το κάνω για εκείνη. Ποτέ δεν ήταν “πολύ”. Ποτέ δεν ήταν το πρόβλημα. Ήταν δυνατή – ακόμα και τότε. Και τώρα; Κουβαλάω αυτή τη δύναμη σαν φωτιά. Για εκείνη. Για μένα. Και ζω δυνατά – και για τις δύο μας. Κανείς δεν θα μας σκοτεινιάσει ξανά».
Και πρόσθεσε: «Πώς μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου;»: «Κάθε φορά που κάποιος με ρωτάει “Πώς μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου;”, του λέω: Ξεκίνα από την εκδοχή σου που δεν πήρε ποτέ όσα χρειαζόταν. Το παιδί που αγνοήθηκε, που σιώπησε, που ένιωσε μικρό. Γι’ αυτό το παιδί παλεύω κάθε μέρα.Έγινα ο άνθρωπος που εκείνη είχε ανάγκη – τολμηρή, δυνατή, ατρόμητη. Την κουβαλάω μαζί μου σε κάθε χώρο που μπαίνω. Και τώρα, δεν αγαπώ απλώς τον εαυτό μου – προστατεύω αυτή την αγάπη με πάθος.Το να αγαπάω τον εαυτό μου δεν είναι πάντα εύκολο – αλλά πλέον είναι αδιαπραγμάτευτο. Γιατί εκείνη άξιζε αγάπη χωρίς να πρέπει να την κερδίσει. Άξιζε τρυφερότητα χωρίς όρους. Και τώρα, κάθε φορά που διαλέγω εμένα, διαλέγω κι εκείνη. Αυτή είναι ο λόγος που συνεχίζω. Αυτή είναι ο λόγος που δεν θα τα παρατήσω ποτέ. Μην αφήνεις κανέναν να σε πιέζει με αυτό το “απλώς αγάπα τον εαυτό σου” – δεν λειτουργεί έτσι.
Είναι μια διαδικασία. Ένα ταξίδι. Αλλά όταν έχεις κάτι ιερό – όπως μια νεότερη εκδοχή του εαυτού σου – να επιστρέφεις, να αγωνίζεσαι γι’ αυτό, τότε ο δρόμος γίνεται λίγο πιο βατός.Χρειάζεται χρόνος για να καταλάβεις πραγματικά ποιος είσαι και τι έχει σημασία για σένα – αλλά χρειάζεται και δύναμη για να αγαπήσεις τον εαυτό σου μέσα στις δύσκολες στιγμές: τις ανασφάλειες, τα λάθη, τις στιγμές που εύχεσαι να είχες αντιδράσει αλλιώς.Όσο περισσότερο τα κάνεις θάλασσα, τόσο πιο καθαρά τα βλέπεις. Έτσι καταλαβαίνεις ποιος είσαι και γιατί γεννήθηκες να είσαι έτσι. Κάθε λάθος, κάθε “χάλι”, δεν είναι κατάρα. Είναι το σχέδιο. Μην το ξεχνάς αυτό».
«Κανείς μας δεν το έχει ξανακάνει αυτό – όλοι προσπαθούμε να καταλάβουμε τη ζωή στην πορεία. Οπότε, μην είσαι τόσο σκληρός με τον εαυτό σου. Κι αν δεν μπορείς να το αποφύγεις, τουλάχιστον δώσε του το περιθώριο να συγχωρέσει, να μάθει, να εξελιχθεί. Αν δεν είχα πει τα λάθος λόγια, αν δεν είχα πάρει αποφάσεις που μετά μετάνιωσα, δεν ξέρω ποια θα ήμουν σήμερα. Η “τέλεια” εκδοχή μου θα μου ήταν αφόρητη. Οι ατέλειές μου είναι σαν λεύκωμα – κάθε λάθος, κάθε βήμα πίσω, κάθε μάθημα. Δεν θα τα αντάλλασσα για τίποτα.Στην αγάπη, στα μαθήματα, στη χαρά, στο χάος – και σε όλη την εξέλιξη που φέρνουν μαζί τους. Για μένα. Και για το μικρό κορίτσι που είναι ακόμη ζωντανό μέσα μου», κατέληξε η Σοφία Χατζηπαντελή.
Δείτε τις εικόνες που κοινοποίησε πιο κάτω: